Wzorzec FCI nr 57
WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY
(Rövidszörü Magyar Vizsla)
Kraj pochodzenia:
Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca:
13.09.2000
Użytkowanie:
wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,
lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,
stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-
maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne
warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego
jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć
do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu
jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany
jako pies domowy.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).
RYS HISTORYCZNY:
Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-
czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne
dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-
cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod
koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla
wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym
okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny
typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było
uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.
WYGLĄD OGÓLNY:
Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,
z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa
ciała uosabia harmonię piękna i siły.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.
Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości
w kłębie.
Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.
2
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-
wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-
wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie
może być źle traktowany.
GŁOWA:
Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.
Mózgoczaszka:
Czaszka:
lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką
bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-
nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop):
umiarkowany.
Trzewioczaszka:
Nos:
dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to
tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu
z kolorem szaty.
Kufa:
tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie
umięśniona. Grzbiet nosa prosty.
Fafle:
ciasno przylegające, wargi nie zwisające.
Uzębienie:
potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym
zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się
z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.
Policzki:
silne, dobrze umięśnione.
Oczy:
lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-
legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-
niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-
nym i żywym wyrazie.
Uszy:
osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,
długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie
zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.
SZYJA:
Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo
umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.
TUŁÓW:
Kłąb:
wyraźny i umięśniony.
Grzbiet:
solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-
ny być dobrze osłonięte mięśniami.
Lędźwie:
krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od
grzbietu do lędźwi dobrze związany.
3
Zad:
szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,
nachylający się nieznacznie do ogona.
Klatka piersiowa:
głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-
nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek
zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć
powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie
wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.
Linia podbrzusza:
elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch
nieznacznie podkasany.
OGON:
Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze
pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon
może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków
w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż
do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu
noszony poziomo.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane
od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-
rze ustawione pod tułowiem.
Barki:
długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-
laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka
dobrze związana.
Ramiona:
tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.
Łokcie:
przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz
ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-
ramieniem.
Przedramiona:
długie, proste, wystarczająco umięśnione.
Stawy skokowe:
silne, związane.
Nadgarstki:
krótkie, tylko lekko pochyłe.
Łapy:
koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,
o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,
ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-
nej.
Kończyny tylne:
dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-
du są proste i równoległe.
Uda:
długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a
udem.
Stawy kolanowe:
dobrze ukątowane.
4
Podudzia:
długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości
niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy
podudziem a śródstopiem.
Stawy skokowe:
silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.
Śródstopia:
pionowe, krótkie i suche.
Łapy:
identyczne jak w kończynach przednich.
CHODY:
Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-
gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-
czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane
i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie
niepożądane.
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra:
ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.
Włos:
krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie
i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem
powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata
powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej
odkryte. Brak podszerstka.
Umaszczenie:
różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco
ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub
rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub
podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na
palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-
da barwie nosa.
WZROST:
Wysokość w kłębie:
psy: 58 - 64 cm
suki: 54 - 60 cm
Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-
towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady dyskwalifikujące:
- Odchylenia w cechach rasowych.
- Silne odchylenia od właściwości płci.
- Nietypowa głowa.
- Plamisty (motyli) nos.
- Zwisające lub śliniące się wargi.
- Podwinięte lub zwisające fafle.
5
- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,
kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;
M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.
- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.
- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.
Distichiasis (podwójny rząd rzęs).
- Luźne podgardle.
- Wilcze pazury.
- Bardzo wadliwy chód.
- Nietypowa szata.
- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite
umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż
5 cm.
- Białe łapy.
- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.
- Jakikolwiek typ słabości charakteru.
- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu
określonego przez wzorzec.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
Wzorzec FCI nr 57
WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY
(Rövidszörü Magyar Vizsla)
Kraj pochodzenia:
Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca:
13.09.2000
Użytkowanie:
wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,
lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,
stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-
maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne
warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego
jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć
do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu
jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany
jako pies domowy.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).
RYS HISTORYCZNY:
Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-
czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne
dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-
cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod
koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla
wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym
okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny
typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było
uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.
WYGLĄD OGÓLNY:
Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,
z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa
ciała uosabia harmonię piękna i siły.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.
Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości
w kłębie.
Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.
2
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-
wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-
wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie
może być źle traktowany.
GŁOWA:
Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.
Mózgoczaszka:
Czaszka:
lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką
bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-
nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop):
umiarkowany.
Trzewioczaszka:
Nos:
dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to
tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu
z kolorem szaty.
Kufa:
tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie
umięśniona. Grzbiet nosa prosty.
Fafle:
ciasno przylegające, wargi nie zwisające.
Uzębienie:
potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym
zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się
z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.
Policzki:
silne, dobrze umięśnione.
Oczy:
lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-
legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-
niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-
nym i żywym wyrazie.
Uszy:
osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,
długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie
zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.
SZYJA:
Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo
umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.
TUŁÓW:
Kłąb:
wyraźny i umięśniony.
Grzbiet:
solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-
ny być dobrze osłonięte mięśniami.
Lędźwie:
krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od
grzbietu do lędźwi dobrze związany.
3
Zad:
szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,
nachylający się nieznacznie do ogona.
Klatka piersiowa:
głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-
nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek
zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć
powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie
wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.
Linia podbrzusza:
elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch
nieznacznie podkasany.
OGON:
Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze
pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon
może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków
w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż
do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu
noszony poziomo.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane
od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-
rze ustawione pod tułowiem.
Barki:
długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-
laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka
dobrze związana.
Ramiona:
tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.
Łokcie:
przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz
ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-
ramieniem.
Przedramiona:
długie, proste, wystarczająco umięśnione.
Stawy skokowe:
silne, związane.
Nadgarstki:
krótkie, tylko lekko pochyłe.
Łapy:
koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,
o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,
ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-
nej.
Kończyny tylne:
dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-
du są proste i równoległe.
Uda:
długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a
udem.
Stawy kolanowe:
dobrze ukątowane.
4
Podudzia:
długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości
niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy
podudziem a śródstopiem.
Stawy skokowe:
silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.
Śródstopia:
pionowe, krótkie i suche.
Łapy:
identyczne jak w kończynach przednich.
CHODY:
Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-
gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-
czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane
i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie
niepożądane.
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra:
ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.
Włos:
krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie
i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem
powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata
powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej
odkryte. Brak podszerstka.
Umaszczenie:
różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco
ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub
rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub
podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na
palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-
da barwie nosa.
WZROST:
Wysokość w kłębie:
psy: 58 - 64 cm
suki: 54 - 60 cm
Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-
towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady dyskwalifikujące:
- Odchylenia w cechach rasowych.
- Silne odchylenia od właściwości płci.
- Nietypowa głowa.
- Plamisty (motyli) nos.
- Zwisające lub śliniące się wargi.
- Podwinięte lub zwisające fafle.
5
- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,
kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;
M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.
- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.
- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.
Distichiasis (podwójny rząd rzęs).
- Luźne podgardle.
- Wilcze pazury.
- Bardzo wadliwy chód.
- Nietypowa szata.
- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite
umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż
5 cm.
- Białe łapy.
- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.
- Jakikolwiek typ słabości charakteru.
- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu
określonego przez wzorzec.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
Wzorzec FCI nr 57
WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY
(Rövidszörü Magyar Vizsla)
Kraj pochodzenia:
Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca:
13.09.2000
Użytkowanie:
wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,
lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,
stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-
maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne
warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego
jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć
do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu
jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany
jako pies domowy.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).
RYS HISTORYCZNY:
Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-
czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne
dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-
cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod
koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla
wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym
okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny
typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było
uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.
WYGLĄD OGÓLNY:
Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,
z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa
ciała uosabia harmonię piękna i siły.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.
Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości
w kłębie.
Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.
2
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-
wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-
wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie
może być źle traktowany.
GŁOWA:
Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.
Mózgoczaszka:
Czaszka:
lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką
bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-
nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop):
umiarkowany.
Trzewioczaszka:
Nos:
dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to
tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu
z kolorem szaty.
Kufa:
tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie
umięśniona. Grzbiet nosa prosty.
Fafle:
ciasno przylegające, wargi nie zwisające.
Uzębienie:
potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym
zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się
z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.
Policzki:
silne, dobrze umięśnione.
Oczy:
lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-
legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-
niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-
nym i żywym wyrazie.
Uszy:
osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,
długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie
zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.
SZYJA:
Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo
umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.
TUŁÓW:
Kłąb:
wyraźny i umięśniony.
Grzbiet:
solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-
ny być dobrze osłonięte mięśniami.
Lędźwie:
krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od
grzbietu do lędźwi dobrze związany.
3
Zad:
szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,
nachylający się nieznacznie do ogona.
Klatka piersiowa:
głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-
nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek
zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć
powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie
wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.
Linia podbrzusza:
elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch
nieznacznie podkasany.
OGON:
Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze
pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon
może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków
w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż
do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu
noszony poziomo.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane
od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-
rze ustawione pod tułowiem.
Barki:
długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-
laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka
dobrze związana.
Ramiona:
tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.
Łokcie:
przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz
ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-
ramieniem.
Przedramiona:
długie, proste, wystarczająco umięśnione.
Stawy skokowe:
silne, związane.
Nadgarstki:
krótkie, tylko lekko pochyłe.
Łapy:
koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,
o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,
ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-
nej.
Kończyny tylne:
dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-
du są proste i równoległe.
Uda:
długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a
udem.
Stawy kolanowe:
dobrze ukątowane.
4
Podudzia:
długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości
niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy
podudziem a śródstopiem.
Stawy skokowe:
silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.
Śródstopia:
pionowe, krótkie i suche.
Łapy:
identyczne jak w kończynach przednich.
CHODY:
Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-
gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-
czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane
i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie
niepożądane.
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra:
ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.
Włos:
krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie
i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem
powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata
powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej
odkryte. Brak podszerstka.
Umaszczenie:
różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco
ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub
rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub
podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na
palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-
da barwie nosa.
WZROST:
Wysokość w kłębie:
psy: 58 - 64 cm
suki: 54 - 60 cm
Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-
towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady dyskwalifikujące:
- Odchylenia w cechach rasowych.
- Silne odchylenia od właściwości płci.
- Nietypowa głowa.
- Plamisty (motyli) nos.
- Zwisające lub śliniące się wargi.
- Podwinięte lub zwisające fafle.
5
- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,
kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;
M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.
- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.
- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.
Distichiasis (podwójny rząd rzęs).
- Luźne podgardle.
- Wilcze pazury.
- Bardzo wadliwy chód.
- Nietypowa szata.
- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite
umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż
5 cm.
- Białe łapy.
- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.
- Jakikolwiek typ słabości charakteru.
- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu
określonego przez wzorzec.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
