Węgierski krótkowłosy ... Pochodzenie i ogólna charakterystyka rasy:

Vizsla ma inne pochodzenie niż reszta europejskich rasy wyżłów.

Podczas gdy pointer pochodzi ze starożytnej hiszpańskiej, węgierski wyżeł jest pochodzenia azjatyckiego. Jego pochodzenie było takie samo do końca średniowiecza jak ogara transylwańskiego, więc jego podstawą genetyczną jest ogar wschodni.

Liczne źródła dokumentują pamięć o tych żółtych psach myśliwskich, z których najwcześniejsze są z Ilustrowanej Kroniki z około 1360 roku. Panowie tamtych czasów lubili wybierać odpowiednie osobniki do polowania na zwierzynę drobną. Psy te następnie zmieszały się z żółtymi psami myśliwskimi importowanymi przez Turków podczas 150 lat rządów tureckich na terenie Węgier. Odświeżenie krwi miało dobry wpływ na właściwości żółtej vizsli. Wiele dokumentów z tego wieku zawiera informacje o nich.

W XVIII wieku próbowano również hodować Vizslę w posiadłości rodziny Zayów w Trenczynie. W połowie XVII wieku ten pies myśliwski był już szeroko rozpowszechniony w Kotlinie Karpackiej.

Już Johan Amos Comenius pisze o psie w typie Vizsla w swoim dziele „Świat widzialny”,(1669).

Następne lata rozpoczynają kierunkową hodowlę. Krew niemieckich wyżłów i Pointera niekoniecznie jest zawarta w rasie, chociaż Fodor i Farkasházi uważają, że dolewka tych ras była, ale nie odgrywała ważniejszej roli.

Zdania są podzielone, niektóre źródła podają, że było skrzyżowanie z innymi rasami wyżłów, ale powyżsi autorzy się nie zgadzają z tym twierdzeniem.

W 1928 r. Specjaliści zajmujący się rasą podali pierwszy opis rasy.

W 1935 r. rasa Wyżeł węgierski krótkowłosy została uznana przez Międzynarodową Federację FCI za niezależną rasę, zatwierdzając standard rasy z numerem 57 FCI..

Vizsla jest obecnie bardzo popularna w wielu krajach. Dzięki swemu szlachetnemu wyglądowi i wielkiemu entuzjazmowi rekrutuje coraz więcej zwolenników. Vizsla swoje umiejętności udowodnił, wygrywając na dużą skalę liczne konkursy pracy...

O Vizsli:

W 1920 roku w kraju Somogy dwóch entuzjastycznych węgierskich przyjaciół myśliwych: Károly Bába ny i dr. Polgár Kálmán zainicjowali pracę nad rasą. Z inicjatywy wiceprezesa związku kynologicznego uruchomiono ruch mający na celu uratowanie i dalszą hodowlę pozostałych żółtych węgierskich aporterów, które były nadal obecne, niezależnie od tego, czy spełniały rygorystyczne wymagania, czy nie. Psy te nie miały rodowodów. Do hodowli dobierano psy w kolorze żółtym o podobnym pokroju ale i dużej i różnorodności. Pierwsze wyżły węgierskie miały czasem charakter ponurego, ociężałego żółtego aportera, który występował w tamtych czasach.

W ten sposób znaleziono węgierskiego wyżła, z których pierwszym była suka dr. E. Kunstla „suka w kolorze wątroby”- Vicenti,

żółty samiec, Treff, Feló, Szentgyörgyi Stanci, Frici Laura, Kaposi Marcsa. Najsłynniejszym przodkiem był Witti, Károly Bába, który został „Najlepszym Vizsla”, wiecznie podróżującym, wielokrotnie nagradzanym znanym każdemu hodowcy w 1927 r.

Potem, jeden po drugim, wyrosły coraz lepsze psy w typie i z lepszą odmianą umaszczenia, wszystkie udowadniające, że Vizsla przetrwa „Bo inaczej byłby to wielki grzech przeciwko Bogu ... ”

Wyżły Węgierskie Krótkowłose - o rasie

 

Wzorzec FCI nr 57

WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY

(Rövidszörü Magyar Vizsla)

Kraj pochodzenia:

Węgry

Data publikacji obowiązującego wzorca:

13.09.2000

Użytkowanie:

wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,

lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,

stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-

maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne

warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego

jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć

do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu

jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany

jako pies domowy.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ kontynentalny.

Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).

RYS HISTORYCZNY:

Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-

czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne

dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-

cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod

koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla

wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym

okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny

typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było

uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.

WYGLĄD OGÓLNY:

Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,

z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa

ciała uosabia harmonię piękna i siły.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.

Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości

w kłębie.

Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.

2

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-

wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-

wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie

może być źle traktowany.

GŁOWA:

Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.

Mózgoczaszka:

Czaszka:

lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką

bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-

nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.

Przełom czołowo-nosowy (stop):

umiarkowany.

Trzewioczaszka:

Nos:

dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to

tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu

z kolorem szaty.

Kufa:

tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie

umięśniona. Grzbiet nosa prosty.

Fafle:

ciasno przylegające, wargi nie zwisające.

Uzębienie:

potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym

zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się

z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.

Policzki:

silne, dobrze umięśnione.

Oczy:

lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-

legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-

niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-

nym i żywym wyrazie.

Uszy:

osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,

długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie

zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.

SZYJA:

Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo

umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.

TUŁÓW:

Kłąb:

wyraźny i umięśniony.

Grzbiet:

solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-

ny być dobrze osłonięte mięśniami.

Lędźwie:

krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od

grzbietu do lędźwi dobrze związany.

3

Zad:

szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,

nachylający się nieznacznie do ogona.

Klatka piersiowa:

głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-

nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek

zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć

powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie

wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.

Linia podbrzusza:

elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch

nieznacznie podkasany.

OGON:

Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze

pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon

może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków

w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż

do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu

noszony poziomo.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane

od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-

rze ustawione pod tułowiem.

Barki:

długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-

laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka

dobrze związana.

Ramiona:

tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.

Łokcie:

przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz

ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-

ramieniem.

Przedramiona:

długie, proste, wystarczająco umięśnione.

Stawy skokowe:

silne, związane.

Nadgarstki:

krótkie, tylko lekko pochyłe.

Łapy:

koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,

o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,

ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-

nej.

Kończyny tylne:

dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-

du są proste i równoległe.

Uda:

długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a

udem.

Stawy kolanowe:

dobrze ukątowane.

4

Podudzia:

długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości

niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy

podudziem a śródstopiem.

Stawy skokowe:

silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.

Śródstopia:

pionowe, krótkie i suche.

Łapy:

identyczne jak w kończynach przednich.

CHODY:

Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-

gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-

czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane

i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie

niepożądane.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra:

ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.

Włos:

krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie

i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem

powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata

powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej

odkryte. Brak podszerstka.

Umaszczenie:

różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco

ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub

rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub

podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na

palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-

da barwie nosa.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy: 58 - 64 cm

suki: 54 - 60 cm

Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wady dyskwalifikujące:

- Odchylenia w cechach rasowych.

- Silne odchylenia od właściwości płci.

- Nietypowa głowa.

- Plamisty (motyli) nos.

- Zwisające lub śliniące się wargi.

- Podwinięte lub zwisające fafle.

5

- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,

kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;

M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.

- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.

- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.

Distichiasis (podwójny rząd rzęs).

- Luźne podgardle.

- Wilcze pazury.

- Bardzo wadliwy chód.

- Nietypowa szata.

- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite

umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż

5 cm.

- Białe łapy.

- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.

- Jakikolwiek typ słabości charakteru.

- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu

określonego przez wzorzec.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.

Wzorzec FCI nr 57

WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY

(Rövidszörü Magyar Vizsla)

Kraj pochodzenia:

Węgry

Data publikacji obowiązującego wzorca:

13.09.2000

Użytkowanie:

wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,

lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,

stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-

maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne

warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego

jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć

do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu

jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany

jako pies domowy.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ kontynentalny.

Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).

RYS HISTORYCZNY:

Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-

czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne

dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-

cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod

koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla

wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym

okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny

typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było

uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.

WYGLĄD OGÓLNY:

Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,

z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa

ciała uosabia harmonię piękna i siły.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.

Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości

w kłębie.

Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.

2

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-

wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-

wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie

może być źle traktowany.

GŁOWA:

Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.

Mózgoczaszka:

Czaszka:

lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką

bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-

nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.

Przełom czołowo-nosowy (stop):

umiarkowany.

Trzewioczaszka:

Nos:

dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to

tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu

z kolorem szaty.

Kufa:

tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie

umięśniona. Grzbiet nosa prosty.

Fafle:

ciasno przylegające, wargi nie zwisające.

Uzębienie:

potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym

zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się

z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.

Policzki:

silne, dobrze umięśnione.

Oczy:

lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-

legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-

niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-

nym i żywym wyrazie.

Uszy:

osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,

długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie

zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.

SZYJA:

Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo

umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.

TUŁÓW:

Kłąb:

wyraźny i umięśniony.

Grzbiet:

solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-

ny być dobrze osłonięte mięśniami.

Lędźwie:

krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od

grzbietu do lędźwi dobrze związany.

3

Zad:

szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,

nachylający się nieznacznie do ogona.

Klatka piersiowa:

głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-

nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek

zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć

powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie

wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.

Linia podbrzusza:

elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch

nieznacznie podkasany.

OGON:

Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze

pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon

może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków

w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż

do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu

noszony poziomo.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane

od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-

rze ustawione pod tułowiem.

Barki:

długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-

laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka

dobrze związana.

Ramiona:

tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.

Łokcie:

przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz

ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-

ramieniem.

Przedramiona:

długie, proste, wystarczająco umięśnione.

Stawy skokowe:

silne, związane.

Nadgarstki:

krótkie, tylko lekko pochyłe.

Łapy:

koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,

o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,

ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-

nej.

Kończyny tylne:

dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-

du są proste i równoległe.

Uda:

długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a

udem.

Stawy kolanowe:

dobrze ukątowane.

4

Podudzia:

długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości

niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy

podudziem a śródstopiem.

Stawy skokowe:

silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.

Śródstopia:

pionowe, krótkie i suche.

Łapy:

identyczne jak w kończynach przednich.

CHODY:

Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-

gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-

czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane

i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie

niepożądane.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra:

ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.

Włos:

krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie

i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem

powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata

powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej

odkryte. Brak podszerstka.

Umaszczenie:

różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco

ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub

rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub

podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na

palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-

da barwie nosa.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy: 58 - 64 cm

suki: 54 - 60 cm

Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wady dyskwalifikujące:

- Odchylenia w cechach rasowych.

- Silne odchylenia od właściwości płci.

- Nietypowa głowa.

- Plamisty (motyli) nos.

- Zwisające lub śliniące się wargi.

- Podwinięte lub zwisające fafle.

5

- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,

kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;

M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.

- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.

- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.

Distichiasis (podwójny rząd rzęs).

- Luźne podgardle.

- Wilcze pazury.

- Bardzo wadliwy chód.

- Nietypowa szata.

- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite

umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż

5 cm.

- Białe łapy.

- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.

- Jakikolwiek typ słabości charakteru.

- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu

określonego przez wzorzec.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.

Wzorzec FCI nr 57

WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY

(Rövidszörü Magyar Vizsla)

Kraj pochodzenia:

Węgry

Data publikacji obowiązującego wzorca:

13.09.2000

Użytkowanie:

wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu,

lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch,

stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzy-

maniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne

warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego

jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć

do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu

jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany

jako pies domowy.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ kontynentalny.

Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).

RYS HISTORYCZNY:

Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z ko-

czowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne

dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stule-

cia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod

koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla

wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym

okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny

typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było

uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.

WYGLĄD OGÓLNY:

Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie,

z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa

ciała uosabia harmonię piękna i siły.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie.

Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości

w kłębie.

Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.

2

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźli-

wy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z prze-

wodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie

może być źle traktowany.

GŁOWA:

Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.

Mózgoczaszka:

Czaszka:

lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką

bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicz-

nego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.

Przełom czołowo-nosowy (stop):

umiarkowany.

Trzewioczaszka:

Nos:

dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to

tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu

z kolorem szaty.

Kufa:

tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie

umięśniona. Grzbiet nosa prosty.

Fafle:

ciasno przylegające, wargi nie zwisające.

Uzębienie:

potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym

zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się

z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.

Policzki:

silne, dobrze umięśnione.

Oczy:

lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przy-

legającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszcze-

niem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligent-

nym i żywym wyrazie.

Uszy:

osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha,

długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie

zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.

SZYJA:

Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo

umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.

TUŁÓW:

Kłąb:

wyraźny i umięśniony.

Grzbiet:

solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powin-

ny być dobrze osłonięte mięśniami.

Lędźwie:

krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od

grzbietu do lędźwi dobrze związany.

3

Zad:

szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,

nachylający się nieznacznie do ogona.

Klatka piersiowa:

głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnio-

nym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek

zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć

powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie

wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.

Linia podbrzusza:

elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch

nieznacznie podkasany.

OGON:

Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze

pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon

może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków

w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż

do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu

noszony poziomo.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane

od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dob-

rze ustawione pod tułowiem.

Barki:

długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej musku-

laturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka

dobrze związana.

Ramiona:

tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.

Łokcie:

przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz

ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przed-

ramieniem.

Przedramiona:

długie, proste, wystarczająco umięśnione.

Stawy skokowe:

silne, związane.

Nadgarstki:

krótkie, tylko lekko pochyłe.

Łapy:

koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte,

o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne,

ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycz-

nej.

Kończyny tylne:

dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przo-

du są proste i równoległe.

Uda:

długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a

udem.

Stawy kolanowe:

dobrze ukątowane.

4

Podudzia:

długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości

niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy

podudziem a śródstopiem.

Stawy skokowe:

silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.

Śródstopia:

pionowe, krótkie i suche.

Łapy:

identyczne jak w kończynach przednich.

CHODY:

Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, ele-

gancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewy-

czerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane

i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie

niepożądane.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra:

ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.

Włos:

krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie

i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem

powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata

powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej

odkryte. Brak podszerstka.

Umaszczenie:

różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco

ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub

rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub

podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na

palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowia-

da barwie nosa.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy: 58 - 64 cm

suki: 54 - 60 cm

Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być trak-

towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wady dyskwalifikujące:

- Odchylenia w cechach rasowych.

- Silne odchylenia od właściwości płci.

- Nietypowa głowa.

- Plamisty (motyli) nos.

- Zwisające lub śliniące się wargi.

- Podwinięte lub zwisające fafle.

5

- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy,

kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1;

M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.

- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.

- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte.

Distichiasis (podwójny rząd rzęs).

- Luźne podgardle.

- Wilcze pazury.

- Bardzo wadliwy chód.

- Nietypowa szata.

- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite

umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż

5 cm.

- Białe łapy.

- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.

- Jakikolwiek typ słabości charakteru.

- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu

określonego przez wzorzec.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.